कोवळी काळी सन्द्याकाळ

हिरव्यागार नशिबाची आज अचानक हिरवी पाने झड्ली.
थेन्ब हे पाझरून गेले दव फक्त उरली.

नशीब होत कोवल जेन्व्हा फ्ळे मधूर त्याने दिली.
सन्पले स्वर माझे तेन्व्हा हाक मि तुला दिली.

तरुण पणाच्या वेळी कधीच सन्कटाना भिक नाही घातलीस.
निघुन जरी गेलीस तु तरी आठवण हि कायम ठेवलीस.

दिवस कोवले नशिबातले फान्द्यावरती पडून गेले.
कोकीळा मनाच्या उडून गेल्या कावळेच मात्र हयात राहीले.

जगुन गेली मरुन गेली पर्णहीन बुन्द्याची आठ्वण.
कशी काय नशिबात येवून गेली कोवळी काळी सन्द्याकाळ.